brief aan mijn lieven:

"Lieve lieve, je hebt even niets van me gehoord, doordat ik in een werkelijk heel erge medicijn-toestand verzeild ben geraakt. Je weet dat ik sinds een paar jaar vaak terecht ben gekomen in verwerkingen van verleden, zowel in dat van  mezelf (moeder!) als het algemeen-menselijke (collectief onbewuste). Maar in een mate dat het bijna niet te dragen is. Daarom heb ik al die tijd steun gezocht en gevonden bij een gouden GGZer, mijn ‘gouden R.’. Hij is er speciaal voor ouderen die rond hun 70e geconfronteerd worden met heftige onverwerktheden in hun leven. Iets wat meer en meer voorkomt nu ons leven drukker en drukker wordt.
Hij werd, zoals iedereen bij de GGZ,  bijgestaan door een psych die het proces met medicijnen ondersteunde, eerst in wisselende sterkte, maar de laatste ruim 2 jaar in toenemende sterkte. Desalniettemin zakte ik steeds vaker in, in periodes waarin niets me meer uit handen kwam, en ik zelfs de kontakten met kinderen en vriend(inn)en kwamen niet meer uit mijn vingers. Je hebt het wel gemerkt. Het maakte m’n leven rampzalig. Maar het gezegde geldt: als de nood het diepste is, is de redding nabij.

Door een samenloop van omstandigheden kwam ik erachter dat ze mij ruim 2 jaar lang het verkeerde medicijn hebben gegeven. Ze gaven me methylfenidaat. Dit middel heeft verschrikkelijke bijwerkingen, en aan een goed deel hiervan (zie beschrijving hieronder) heb ik steeds meer geleden. Methylfenidaat heeft als doelgroep (kinderen met) ADHD,  en soms ook voor gevallen van narcoleptica en palliatieve zorg. Energieverdringend, in hoge mate geestelijk en lichamelijk verlammend. En van dit laatste kreeg ik elke dag een goede dosis binnen. Telkens opnieuw probeerde ik om overeind te komen, en telkens opnieuw zakte ik weer kopje onder. Het gevecht was uitzichtloos. Het duurde al jaren en het werd steeds erger. Het ergste was dat ik totaal niet meer vooruit kon, en volkomen passief, en dus hopeloos, de dagen doorbracht. Steeds vaker en steeds meer.

Heb je wel eens last gehad van ‘rusteloze benen’? Dan heb je een soort harde jeuk binnenin je benen. Iets kriebelt heel hard, zo hard dat je je benen niet stil kunt houden. Het is alsof er steeds elektrische stroomstootjes binnenin je benen worden afgevuurd. Rusteloze benen gebeuren vooral ‘s nachts. Je kunt niet stil blijven liggen, je móet bewegen. Het schokt steeds, alsof je Parkinson hebt. (Magnesium helpt wel een beetje, maar niet meteen.) Nou, ik had dit over mijn hele lichaam, vanaf nek tot en met tenen, en niet alleen ‘s nachts, maar over de hele dag, geen minuut rust. De eerste twee en een halve week heb ik dit voort-durend gehad. Ik werd er compleet door geabsorbeerd; focussen op mail of telefoongesprek lukte echt niet; het was één en al kriebel en schokkerigheid. Slapen kon ik alleen met een tijdelijke prescriptie voor behoorlijk sterke middelen.
Sinds vrijdag 19-9 is het gekriebel afgenomen; ik denk dat ik het ergste nu heb gehad. Maar ik kon ook niet meer; ik was, en ben nog steeds doodmoe. Maar wel helderder, en daar deed ik het voor! Ik ben nu enkele uren per dag zo ver dat ik een en ander in huis kan doen. Niet veel, maar toch!


Lieve lieve, nu hoop ik dat je begrijpt dat ik geen mail las, en ook niet verstuurde, en dat ik ook niet kon telefoneren. Deze weken, na al die maanden en jaren, waarin ik steeds verder weg gleed waren zwaar ontmoedigend, maar goddank bleven mensen als jij toch aan de horizon roepen en wuiven. Toch ligt de droefheid zelf niet te kunnen contacten met mensen waarvan ik hou me zwaar op het hart. Ik hoop zo dat het concrete contact weer terugkomt. Neem me alsjeblieft niet kwalijk als ik vooreerst nog wat afwezig blijk te zijn: ik heb nog maar enkele uurtjes per dag dat ik iets kan. Maar via deze mail reik ik naar je uit; je bent kostbaar voor me. In de komende dagen ga ik proberen om alle mails te lezen, en te beantwoorden. Daarna komt de post.
Nu groet ik jou met heel m’n hart,
Hannah"

Hieronder wat nu bekend is over het middel dat mij ruim twee jaar achteloos is toegediend:
“Mogelijke bijwerkingen, die in de loop van de tijd vaak afnemen, zijn: hartkloppingen (waarvoor ik nota bene voor niks gedotterd ben! HvB), een gejaagd gevoel, misselijkheid, minder eetlust, meer moeite met in- of doorslapen. Op langere termijn soms vermagering of achterblijvende groei en negatieve invloed op de ontwikkeling van de (voor)hersenen. In het begin kan milde euforie optreden, die na een paar weken afneemt. Hoewel voor het ontstaan van depressie bij behandeling met methylfenidaat wordt gewaarschuwd, is hierover nog geen consensus onder wetenschappers. Depressie is bovendien een veel voorkomende comorbide stoornis bij ADHD, waardoor onderscheid naar oorzaak niet goed mogelijk is. Maar er wordt ook een relatie gelegd met een toename van zelfdoding onder jongeren door het gebruik van methylfenidaat. Na het uitwerken van de laatste dosis kan 's avonds zogenaamde rebound-ontremming optreden, met name in de vorm van een toename van hyperactiviteit, onrust, prikkelbaarheid of concentratievermindering. De meest voorkomende bijwerkingen van methylfenidaat zijn nervositeit, prikkelbaarheid, dysforie, slaapstoornissen, hoofdpijn, tics, stijging bloeddruk en pols, schildklierproblemen, gewichtsverlies en afgenomen eetlust, onrustgevoelens, huidproblemen, gevoel van lusteloosheid, plasproblemen, groeistoornissen, jeuk” (http://www.apotheek.nl/Medische_informatie/Medicijnen/Producten/Medikinet.aspx?mId=10704&rId=2123

met twee kids die absoluut raadslid willen blijven ga je natuurlijk stemmen. en toen werd ik omringd door groene engelen, hetzij groen van CDA hetzij groen van GroenLinks, dat kon ik in de zenuwen niet zo snel vaststellen. In ieder geval:
 Precies nadat ik gestemd had, weigerde mijn automotortje het! Stond dus stil op Trudostraat. Eerst ANWB, wat zijn dat toch een schatten, vleugeltjes duidelijk zichtbaar.
 Toen de sleper, weer zo'n schat, hielp me al duwend de passagiersplaats van z'n vrachtwagen op, doodeng, maar hij hield me, vleugeltjes duidelijk merkbaar.
 Maar het allervreemdste: vlak voordat ik van huis ging was er een ingeving: neem je mobieltje mee. Dat heb ik voor zulke kleine eindjes in de stad nooit bij me, maar nu dus wel. En zo kon ik meteen bij dat stembureau de ANWB enz. bellen. Dit was duidelijk een vooruit-blik-engel, maar die z'n vleugels heb ik dus niet gezien, alleen maar gevoeld.... en gehoorzaamd .....
 ;-)


maar dat is nog niet alles! Dit blog deed het niet. en mijn bedrijfje dat alles op de pc voor ons regelt, kon het niet vinden. Toen heb ik weer de engelen aangeroepen.
Via hun ingeving bewandelde ik een illegale internetweg: via onze website www.stichtingpoort.nl deed ik net alsof ik een reactie plaatste op een oud blog, en via deze omweg kwam ik, als fake person, weer in  mijn eigen blog terecht alwaar dit bericht getuigt van engelenhulp die voorheen voor mij onvoorstelbaar was.....

Ik kan me er eindeloos over verbazen:
waarvoor is ouderdom nodig?
Om mij heen lopen er steeds meer ‘in de wind’, reizen naar over de horizon waar ik ze niet meer spreken of aanraken kan, maar nog wel voelen, o ja.
En die hier blijven leven voorzichtig, want de een heeft dit en de ander heeft dat.
Zelf word ik elke dag getergd, ja, dat is het goede woord: getergd, door schier ondraaglijke rugpijnen, slijtage waar geen kruid tegen gewassen is, en waarvoor de enige farmaceutische middelen me daas maken als een aangeschoten konijn, dus dat doe je toch ook weer niet. Soms maakt het me dip.

Hoe is het mogelijk dat ik 40, 50, 60, ben geworden en er nooit over heb nagedacht hoe -beperkend- ouderdom kan zijn! Alsof het altijd maar zou duren dat je alles kon zonder ook maar ergens over na te hoeven denken.

Ik kijk naar dieren. Ja, zij worden ook oud. Beperkt hen dit? Of glijden zij hun ouderdom argeloos in en passen ze zich aan, gewoon, zonder klacht en vooral: zonder weemoed? Wij hebben er geen idee van hoe een libelle denkt, of een regenworm....
En planten? Ja, die verouderen ook, duidelijk. Maar accepteren die dit? Wie van ons kan het bewustzijn van een plant peilen?

Waarom is het niet zo dat je je leven kunt teruggeven op een afgesproken datum, maar vooral voordat ouderdom en aftakeling toeslaan?
Wie o wie kan mij de zin van deze leven-in-de-vorm-fase duiden?
Wie o wie toont mij de vrucht juist dáárvan?
Ik blijf me erover verbazen: waarvoor is ouderdom nodig?

~~
Je weet het wel van elkaar: dat je in je laatste levensfase bent aangekomen. Maar toch, toch schrik je als er weer iemand naar de andere kant gaat.
Marijke.
Uit heel mijn roerige feministische periode mijn laatst overgebleven vriendin. Bijna veertig jaar lang. Nu heb ik geen vriendin meer over uit die periode. Degenen uit die Joke-Smit-periode die mij nabij waren zijn nu of overleden, of zo verpolitiseerd dat we uit elkaars zicht verdwenen.
Marijke was net als ik helemaal niet zo blij met het Joke-Smit-feminisme. Wij vonden het veel te eng toegespitst op banen en inspraak. Voor ons gevoel was dat noodzaak, o ja, maar onderdeel van iets veel groters: de feminisering van een hele westerse beschaving. En zo kwam er eerst heel veel kultuurkritiek bij, niet alleen bij Marijke en mij, maar ook bij anderen zoals Anneke Roselaar, Jeanne Doomen, Andreas Burnier, e.v.a.



En, het kon niet anders, natuur-lijk kwamen velen van dezen uit bij Jung (gestorven in 1961), die machtige voorloper met animus en anima. Nou, daar hoefde je bij Joke Smit, Hedy d’Ancona of Wim Hora Adema of Cisca Dresselhuys natuurlijk niet mee aan te komen.
Marijke en ik gingen nog verder, het spirituele in. O nee, niet het oppervlakkige New Age gedoe,- wij zochten oprecht naar de godIN. En vonden haar, diep in de aarde en hoog in de hemel, en overal daartussenin. Vrouwelijk Aangezicht van God. Onze Moeder die op aarde en in de hemel zijt. Dit ont-dekken ging nogal eens gepaard met heftige crises: wij morrelden aan de parameters van deze kultuur.

Wij woonden goddank in dezelfde stad. Want fysiek hebben we heel wat aanslagen doorstaan, maar niet ongeschonden. Bij elkaar op bezoek/uitwisseling komen, op zondagmiddag, kostte kruim, inspanning, pijn, maar altijd weer vreugde. Goddank, er is nog iemand zoals ik!
Tijdens m’n laatste crisis lag ik een week lang in haar huis, een machtig stadshuis boordevol zoektocht naar Haar.
En ineens begeeft haar hart het.
Marijke.
Nou ben je daar.
Er is er geen meer over.
"Egidius, waer bestu bleven?"



 

Ja, die links daar,
in dat blauw,
mijn dochter Brecht,
vers ingezworen voor de gemeenteraad Utrecht.
Heb nu al twee kids in gemeenteraden,
want ook zoon Aart zit daar al een poosje.
Kan je toch niet beweren dat ik m'n kinderen wereldvreemd heb opgevoed, nietwaar?
o, wat een verrukkelijk gevoel, dat van een mom so proud, so proud.....

BOOS


Het is nu bijna 5 jaar geleden dat ik een boze brief schreef.
Ik dacht dat ik dat stuk kwijt was.
Nee dus.
Gisteren deze per post (om extra indruk te maken) verstuurd:

aan:
namen van de betreffen de artsen en praktijkondersteuner

betreft:
medicatie en gewichtstoename, een nogal vreemde case

Geachte dames en heren,
graag leg ik u het volgende concrete geval voor:
sinds bijna 2 jaar krijg ik medicijnen voor diabetes 2. De laatste twee jaar is mijn gewicht met bijna 30 kilo toegenomen. Vooral op de buik, hetgeen ondraaglijke rug- en beenklachten geeft.
Op mijn eerlaatste bezoek aan praktijkondersteunster vertelde ze me dat ik eventueel in aanmerking zou komen voor een duur medicijn dat het gewicht vrij vlot zou doen afnemen via zelf-injecties op de buik. Ik moest er alleen nog even tegenaan met metformine en galvus en streng dieet. Dat deed ik, en het strikt volgehouden anti-koolhydratendieet met de genoemde medicijnen bewerkstelligden een daling van de suikerspiegel maar geen onsje minder gewicht. De daling van de suikerspiegel betekent dat ik overdag ‘suikervrij’ ben, maar dat er ‘s nachts iets in mijn stofwisseling verschuift, zodat ik op de nuchtere waarden te hoog score (niet veel: zo tussen 7 en 9). Wat schetst mijn verbazing als nu blijkt dat ik nu juist 2 punten ‘te kort kom’ om dat vermageringsmedicijn te mogen krijgen. Het klinkt bijna als een absurd ‘voor straf omdat je nu gezonder eet’.
Maar ik ben al lang geen dom blondje meer, en heb heus wel door dat dit een overeenkomst is tussen zorgverzekeraars en artsen, waarbij de eersten niet graag dure medicatie voorschrijven, en de laatsten een handje helpen door klakkeloos hierin mee te gaan.Mijn buik is nog steeds 30 kilo te dik en komt alleen maar aan. praktijkondersteunster gooit het nu op de slaapmedicatie, maar Galvus en Oxycodon en andere gewone medicijnen doen er van harte aan mee.
Feit blijft dus dat door gedisciplineerd medicijn- en koolhydratengebruik mijn suiker te laag is om in aanmerking te komen voor het afval-medicijn. Waarom schrijf ik u dit?
Ik denk dat uw klakkeloos accepteren van zo’n zorgverzekeringsbeleid geen recht doet aan de menselijkheid die we van medisch-geschoolden verwachten. Geen van u weet het uit ervaring, maar ik kan u uit mijn ervaring zeggen dat elke stap mij pijn doet aan rug en benen, dat kortademigheid door die buik mijn leven vergalt, en dat er geen week voorbij gaat zonder dat ik minstens een keer instort tot tranen toe, omdat ik mijn schoenen niet goed meer vast krijg, en mezelf maar met de grootste moeite nog kan douchen en aankleden. Niet doordat ik een snoepkous ben, maar gewoon door wat ik nodig heb aan medicatie. Dit is onmenselijk.
Ik denk dat een actievere deelname aan het medicatiebeleid tussen zorgverleners (waaronder u dus) en zorgverzekeraars zou bewerkstelligen dat er meer naar de mens en minder naar de euro’s gekeken zou worden. Misschien zou het eens helpen als u hen laat weten dat u het niet eens met dit beleid bent.
Vriendelijke groet,

wg Hannah van Buuren

EIGENLIJK.....
Eigenlijk geloofde ik er niet in.
Waarin? In het belaagd worden door zwarte krachten als je een publieke lichtwerker bent. Dacht ik altijd dat het wel aan henzelf zou liggen. Ergens....
Bijna 4 jaar geleden begonnen er ongewone dingen bij mij. Ik scheurde het energielichaam van mijn overleden moeder van me af, prima!
Maar ik stond daarmee wel wagenwijd open; daar hield ik geen rekening mee.
Ik kwam toen in kontakt met een jong meisje dat helende krachten zei te hebben. Helemaal niet prima, het begon slecht met mij te gaan, en toen ik haar nodig had was ze er niet. Maar ondertussen had ze wel heel wat geïncasseerd, omdat ik dacht haar te moeten steunen.
Mijn broer stierf; een sterfgeval in lijnen van bloed maakt altijd open: er ontstaat even een scheur bij nabestaanden, waarin van alles plaats kan vinden.
Een geliefde vriendin offerde me aan het humeur van haar man.
Ik liep scheur na scheur op in mijn bewustzijn. Het voelde alsof er op mij geaasd werd.
Dit alles en nog veel meer leidde ertoe dat ik nachtelijke visioenen kreeg van de ondergang van Atlantis. Vreselijke beelden van seksuele aberraties, mishandeling van mannen door vrouwen, enz. Mijn geest die toch niet preuts is, kwam terecht in een afschuwelijke onderwereld.
Daar werd ik een prooi van krachten die de bewustzijnsgroei van de mensheid willen vertragen en verhinderen. Op geregelde tijden dempten die mij zozeer dat ik enkele dagen niets kon. Dit gebeurde steeds vaker. Tot ik zelfs een week of twee geleden mijn geliefde POORT-dag niet meer kon geven. En nog had ik niet in de gaten hoezeer ik onder invloed stond (beter gezegd: lag). Nòg verweet ik het enkel mijzelf: niet wilskrachtig genoeg, enz.


Je zoekt en je zoekt en je zoekt... als lichtwerker krijg je soms rake klappen vanuit het duister, en wanneer je dan hulp zoekt blijft de hulp vaak vaag liefdevol. Dat bemoedigt wel, maar toch. Tot ik bij Dineke en Karel Jongepier terecht kwam, www.djr-advies.nl .
Zij keken op alle lagen naar mij, en kwamen met concrete adviezen: bepaalde bachbloesems, kruiden, haptonomie, antahkarana-energie. (http://www.reikiactivo.com/nl/meditatie/andere/antahkarana)
Zeg maar gerust: van lichaam tot en met geest, van bewuste tot en met onder- en bovenbewuste. Zonder er doekjes om te winden.
Zij meten je boviswaarde. Boviswaarde is het trillingsgetal van materie. Zo heeft elk product of voorwerp en ook alles wat leeft een trillingsgetal, die is uitgedrukt in het aantal Bovis.
Wanneer de trilling hoger is dan 6500 Bovis ,geeft dit energie en zal ons versterken.
Een lagere waarde dan 6500 Bovis kost energie en zal ons verzwakken.
Terwijl wij als mens ascenderen verhoogt onze trilling oftewel onze boviswaarde.
Onze boviswaarde is te meten door middel van pendelen. Dinekes rapport maakt gebruik van de oeroude kracht van het woord: “wanneer iets verwoord is, dan bestaat het op de etherische en fysieke niveaus, en wel met die kracht als waarmee het is verwoord.”
Haar rapport heeft heel grote kracht, en wat mij als zwarte mantel vaak alle adem en energie benam de laatste tijd, werd erdoor geraakt en stond vlammend van woede op. Ik zie nu heel goed dat Dinekes rapport dat wat mij al bijna vier jaar belaagde als lichtwerker getriggerd heeft, boos heeft gemaakt zelfs. Wat een krachten maakt zij los, Dineke! En wat wonderschoon is hun samenwerking: Dinekes indringende niets ontziende rapport en Karels glasheldere uitleg van al het esoterisch achterliggende, van uit zijn brede achtergronden.


Op de meting volgden adviezen, vooral op kruiden- en Bachbloesemvlak. Want de gewone geneesmiddelen van de farmaceutische industrie werken allemaal nog met lage Boviswaarden, terwijl je zelf al een stuk hoger van frequentie bent geworden. Dus doen die farma-middelen niets meer. Daarentegen zijn heel wat natuurlijke kruiiden ook aan het ascenderen, en die kun je dus nemen.
Alles kwam in een stroomversnelling. Het werd een harde strijd. Karel legde me telefonisch alles uit, helder en liefdevol.
De door hen aangeraden antahkarana's verkoelden en maakten alles helder. Het waren net grote engelen die aan mijn zijde stonden.
En ja, toen sloeg het om. Ik werd me gewaar van mijn eigen Licht. De kou in m'n lichaam gleed langzaam weg. Er kwam ook meer adem... Vandaag weet ik dat het goed komt, en dat het al aan het goed komen is. Ja, ik zeg tegen Dineke en Karel: ‘Jullie hebben me zo na gestaan. Jullie hebben me bewust gemaakt van wat er werkelijk gaande was, en is. Pas als het je bewust geworden is, kan er werkelijk ommekeer komen.’ De zwarte mantel die me bijna 4 jaar beklemde, en waardoor ik steeds weer opnieuw inzakte, die is weg! Nu zit ik nog wel met een fysiek dat gerafeld en gescheurd is, en nog zwak. Maar elke dag voel ik dat de zwarte periode voorbij is, en dat het nu way up gaat. Je kunt je niet voorstellen hoe gelukkig ik daarmee ben.
Kontakt te hebben met het Licht dat je bent, geeft een stille onverwoestbare vreugde.
Het komt goed.
Toch nog.

................ stuurde mij vandaag een schitterende vurige bos bloemen?
wie o wie?

Moeizaam, dat was het juiste woord. Het ging de laatste tijd moeizaam.
Dan weer vrolijk en energiek, en dan weer helemaal machte- en futloos. Lang dacht dat het psychisch was, en toch was ik niet echt depressief. Ik kón gewoon niet meer.
Ik ging dus alle hooggeleerde, zeergeleerde en weledelgeleerde heren en dames af, en die gooiden het allemaal op overgewicht. Ja, ik bèn dik, mijn vader was het ook, mijn dochter ook,- het zit in de gen en. Dit durf ik gerust te stellen, want eten deden en doen wij spaarzaam en uitermate gezond.
Het geleerdendom dacht daarbij ook aan
* hart (niks aan de hand, géén stent gekregen),
* longen (niks verergerd),
* voortdurende pijn in rug en hamspieren (verergerend ondanks pijnpleisters) en vooral
* suiker. Dit laatste met aanmaningen om meer te bewegen, minder te eten en af te vallen. Daarbij speelde steeds dat ze me niet geloofden als ik zei hoe weinig ik eet. Ik was te dik, en het was m’n eigen schuld.
Hijgerigheid: afvallen, mevrouw! “Ja, u torst nogal wat mee, hè mevrouw?”
Grote lever: afvallen, mevrouw (ik ben wel met alcohol gestopt sinds anderhalf jaar, maar het verwijt van de MDLarts bleef, ondanks dat m’n lever wat kleiner was geworden door de abstinentie).
Ze gooiden het allemaal op afvallen mevrouw. En dat lukte niet. Sinds de laatste meting in de huisartsenpraktijk november ben ik weer 10 kilo aangekomen. Hijg ik dus meer dan ooit. Krijg ik de dingen met de grootste moeite voor elkaar. Werd ik soms echt wanhopig.
De afgelopen week ben ik op eigen dringend verzoek dag aan dag onder allerlei totaal-onderzoeken geweest. Meer dan vorig jaar allemaal samen. En wat kwam eruit?
Niks te afvallen, mevrouw. Ik heb een volledig verstoord metabolisme. En de huidige suikermedicatie doet daar eerder aan dan af. Die is de grondoorzaak. Suiker is een glibberig iets: het heeft een soort breedbandbeeld. De ene suiker is de andere niet. Maar ik slikte al tijden lang Galvus en werd periodiek zieker en zieker, en vermoeider en doodvermoeider.
En eindelijk, eindelijk: een totale erkenning van het feit dat ik zo niet af kan vallen, alleen maar meer aankomen. Tot ik 1.000.000 ons weeg. En dat ze verbaasd staan over dat ik hier, hijgend en wel,  niet helemaal en totaal depri van geworden ben. 
Eindelijk.
Hoe hard en lang moet een mens krijsen tot het geleerdendom eens een totaalplaatje onder de loep neemt, en het ene met het andere in verband brengt? En hoe lang moet een steeds maar groeiend mens krijsen dat het echt niet aan slagroom soesjes ligt?
Heeft iemand van het geleerdendom wel kin de gaten hoe denigrerend dit is voor iemand die toch al niet gelukkig is met het lijfje?
Als ik bedenk hoe ze me allemaal met het afvallen-kluitje in het riet hebben gestuurd, dan word ik zo boos, zo boos. Zo denigrerend in een hoek gedreven waarvan ik wist dat het niet de juiste was. Allemaal in hun eigen hokje lieten ze me voelen dat ik bewust ongezond was!
Maar ik ben ook blij dat ze me nu serieus nemen. Dat ze me prijzen, omdat ik niet totaal depri geworden ben. Dat althans enkelen onder hen meeleven, en met mij naar oplossingen zoeken.
Met dit bericht hoop ik dat je me begrijpt, trouwe lezer, dat ik er niet altijd was de laatste tijd. Een volledig verstoord metabolisme maakt je hondsberoerd, dat erkennen ze nu, en dat mag ik dus eindelijk ook zelf erkennen. Op sommige dagen kon ik echt niet meer. Zoveel afspraken heb ik moeten afzeggen...... zoveel niet na kunnen komen. Het was geen onwil. Ik hoop dat ik je niet kwijt geraakt ben.

luiden de eerste regels van Toyo Shibata's bundel 'Honderd jaar'.
Een vriend bracht het me. Glimlachend: "hier heb je iets moois." Deze drie beginregels lazen wij samen. Dat was al genoeg.
Toyo Shibata heeft kunnen dansen tot haar 92e.
Toen wilden haar benen niet meer.
Daarom debuteerde ze op haar 99e met een dichtbundel, die de wereld over vlóóg.
Ze werd meer dan honderd jaar. De drie regels hierboven komen uit haar bundel: "Honderd jaar".
En ik verbaas me.
Want ze dringen zó, onmiddellijk, mijn hart binnen.
Ze zijn niet weg te krijgen uit mijn bewustzijn.
Zulke eenvoudige regels.
Géén Nederlandse poeet schreef ooit zulke eenvoudige regels en drong -juist door die eenvoud?- zo ongenadig mijn bewustzijn binnen.
Leidt versimpeling tot verrwijding?
Raadsel.
Verwijdt bewustzijn zich door eenvoud?
Of haalt het, juist bij dergelijke soberheid, juist opgelucht adem, en laat het zich, wijder en breder, gaan?